W XV w. został wybudowany drewniany kościół, następnie murowany, z fundacji rodziny Oleśnickich, konsekrowany przez bp. Jana Biskupca w 1436 r. Drewniany kościół uległ spaleniu w wieku następnym. Odbudowany na początku w. XVII, konsekrowany, w 1605 r., przez bpa Jerzego Zamoyskiego pw. MB Szkaplerznej i św. Dominika. Świątynia w ciągu wieków była kilkakrotnie restaurowana i przebudowywana (kolatorami wtedy byli już Zamoyscy), m.in. od strony frontowej dobudowano obszerną kruchtę i obniżono dach. Przez renowacje i przebudowy zniekształcono pierwotny styl kościoła (był odbudowany na początku XVII w. w stylu renesansu lubelskiego). Jeden z ważniejszych remontów przeprowadzono w 1855 r., a w 1871 r. renowację dachu. Później dobudowano z prawej strony kaplicę, gdzie znajdują się grobowce rodziny Tarnowskich. Fundatorką tej kaplicy była Antonina Tarnowska. W 1879 r. nastąpiło odnowienie wnętrza, a w 1935 r.malowanie kościoła. W czasie wojny (1942-1944) zamieniony na magazyn zbożowy. Po zakończeniu II wojny światowej remontowano m.in. dach w latach 1948-1950, w latach: 1997-98 odnowiono ołtarze, odnowiono rzeźby. W 2008 r. ropoczął się generalny remont kościoła:
2008 – izolacja pionowa i pozioma kościoła, wzmocnienie i podwyższenie więźby dachowej, wymiana poszycia dachowego z blachy na dachówkę ceramiczną, zszycie pęknięć ścian kościoła;
2009 – wymiana okien, szkło witrażowe w kaplicy, remont elewacji frontonu i przedsionka kościoła;
2010 – remont elewacji kościoła, odsłonięcie portalu z piaskowca;
2011 – Remont dwóch bram wejściowych; konserwacja 7 figur świętych na bramach i ogrodzeniu kościoła.
2012 – konserwacja kolejnych figur świętych na ogrodzeniu kościoła
2013 – odwodnienie kościoła przez wykonanie kanalizacji deszczowej, przygotowanie instalacji elektrycznej pod przyszłe oświetlenie świątyni; wykonano opaskę wokół kościoła i chodnik procesyjny.
2014 – odnowienie ogrodzenia kościoła od ul. Kościelnej, wykonanie opaski przy ogrodzeniu i od strony ul. Kościelnej; ułożono kostkę chodnikową w kolejnej części alejek na parafialnym cmentarzu
Kościół w Łabuniach jest murowany z kamienia i cegły, jednonawowy, w stylu renesansu lubelskiego (bryła budowli uległa zniekształceniu na skutek licznych przeróbek i remontów), przy prezbiterium znajdowała się zakrystia, od strony południowej kościoła dobudowano kaplicę, nad nawą znajduje się wieżyczka przebudowana w 2008 r., malowanie wnętrza jest gładkie, posadzka z terakoty. Ołtarz główny jest wykonany z drzewa sosnowego i lipowego (z końca w. XIX). W ołtarzu tym są obrazy MB Szkaplerznej namalowany w 1902r. przez Józefa Buchbindera i św. Antoniego autora nieznanego. W kościele jest pięć drewnianych ołtarzy bocznych.
Po prawej stronie kościoła są ołtarze:
1. z obrazami: św. Teresy od Dzieciątka Jezus, św. Stanisława Kostki, Pana Jezusa Ukrzyżowanego,
2. z obrazami: św. Mikołaja i św. Jana Nepomucena,
Po lewej:
1. z obrazami: św. Izydora i św. Walentego, Pana Jezusa Miłosiernego
2. z obrazami: MB Bolesnej i św. Franciszka.
3. z obrazami MB z Dzieciątkiem (zniszczony) i św. Dominika.
Na ścianach umieszczone obrazy, malowane na płótnie, przedstawiające tajemnice różańcowe. W nawie znajdują się ławki i konfesjonały wykonane po 1946 r. Na chórze muzycznym są 10-głosowe organy, zakupione w 1896 r., remontowane w 1974 r.
Wokół kościoła wznosi się murowane ogrodzenie z bramą (barokowe). Na filarach w ogrodzeniu, od strony północnej, stoją barokowe figury świętych. Obok kościoła murowana dzwonnica z trzema dzwonami: 1. stary, 2. Wykonany po II wojnie światowej przez Metalut w Łodzi, 3. Jan Paweł II.